Rozdział 2. Słodkie wyzwolenie

            Zrobiło się małe zamieszanie. Strasznie pokłóciłam się z Simmonsem. Zawsze kłóciliśmy się na przysłowiowe noże, ale tym razem nieco nas poniosło. Zwłaszcza jego. Doszło do rękoczynów. Oczywiście nie ośmielił się mnie uderzyć, ale za to walnął pięścią w szklaną szafeczkę, moja ręka znalazła się akurat w nieodpowiednim miejscu, krew była dosłownie wszędzie i nim zdążyłam zaprotestować, Kyle odwiózł mnie na ostry dyżur. Założyli mi cztery szwy na wysokości nadgarstka lewej kończyny. Koleś nie przestawał zrzędzić nawet kiedy ta miła pani po pięćdziesiątce zakładała mi opatrunek.

            - To twoja wina – wypalił ni stąd, ni zowąd. I pomyśleć, że ja głupia, spodziewałam się standardowego „przepraszam”. – Nawet nie potrafimy już ze sobą rozmawiać.

            To było to. Aż się we mnie zagotowało. Czasami wystarczy jedno głupie stwierdzenie, żeby wyprowadzić kogoś z równowagi. Oto książkowy przykład. Pan Kyle Simmons posiadał nadprzyrodzony dar doprowadzania mnie do furii.  

            - Kiedy byliśmy razem, kontrolowałeś mnie na każdym kroku. Byłeś zazdrosny nawet o Rutgera. Na litość boską, on jest Niemcem! – wrzasnęłam, gotowa rozpętać kolejną awanturę, ale ostatecznie, po krótkim masażu skroni i kilkakrotnym policzeniu do dziesięciu oraz przyuważeniu ostrzegawczego spojrzenia pielęgniarki, jakimś cudem zeszłam z tonu. – Ty tak serio? Masz zamiar obwiniać mnie za to wszystko? 

            - Staram się, dobra? Popełniłem błąd, ale próbuję to naprawić, dlaczego nie możesz mi trochę odpuścić? Kajam się przed tobą od kilku tygodni i mogę kajać się dalej, tylko że twoje nastawienie nie jest zbyt budujące. Powiedz mi tylko, czy przynajmniej ma to jakiś sens.

            - Zdefiniuj czego ode mnie oczekujesz.

            - Chcę, żeby było jak kiedyś.

            Od tego bezustannego przewracania oczami zakręciło mi się w głowie. Rzeczywiście nie potrafiliśmy się dogadać. Tłamsiłam w sobie nieposkromione pokłady gniewu i frustracji. Żałowałam, że w czas nie posłuchałam Rutgera. Od początku mi tego odradzał. Pieszczotliwie mówił nawet na Kyle’a „Schwanz” lub „Schwuchtel”.

- Simmons, Jezu Chryste. Wyświadcz całemu światu przysługę i przestań odwracać kota ogonem. Tym razem nie dam sobie wmówić, że to wszystko przeze mnie. Potrzebuję się od tego zdystansować. Zawsze byłeś blisko. Za blisko. Jeśli chcesz, żebym w ogóle rozpatrzyła powrót do ciebie, to nie możesz łazić za mną jak cień. Potrzebuję czasu i przestrzeni większej niż ta, którą mi dajesz, bo póki co mam cię praktycznie na wyciągnięcie ręki. Idź, poużywaj sobie. Może ci się odwidzi.

Pamiętam, że strasznie bolała mnie ręka. Cała reszta była jakaś rozmyta. Kyle przypatrywał mi się w milczeniu, pielęgniarka wykonywała rutynową procedurę, która przez naszą małą sprzeczkę ciągnęła się w nieskończoność, a ja beznamiętnie patrzyłam jak moje życie uczuciowe samoistnie zmienia status z „dobra, wszystko ogarniam” na „Jezu Chryste, co się dzieje?”. Na szczęście dosyć szybko do szpitala wparowała zdyszana Sarah, moja najlepsza przyjaciółka i zarazem współlokatorka.

- Czyś ty zwariowała? Co się stało? – zaczęła z tymi swoimi wyrzutami, więc pomachałam jej przed nosem zabandażowaną ręką. Ewidentnie nie zrobiło to na niej większego wrażenia. – W domu zastałam totalne pobojowisko. Dzwonię do ciebie, odbiera Kyle i mówi mi, że jesteś w szpitalu, czy ty masz pojęcie co ja sobie pomyślałam?

Nie była zła. W głębi swego suczego serca odczuwała ogromną ulgę.

- Możesz po prostu zabrać mnie do domu?

Nie powinnam była o to prosić. Całą drogę wysłuchiwałam jaką to jestem kretynką, bo przecież mogłam jej wysłuchać i nie pakować się w ten pożal się Boże związek z Simmonsem. Najwyraźniej wszyscy dostali masowego olśnienia i zrozumieli jaki z niego Schwanz.

Kilka dni później

            Miałam pewne niedokończone sprawy. Wiem, że alkohol nie jest żadnym rozwiązaniem, dlatego traktuję go raczej jako środek w drodze do celu, dodający mi śmiałości i uciszający głos w mojej głowie, powtarzający mi, że jestem beznadziejna. Przyodziałam czerwoną sukienkę na ramiączkach z zameczkiem z przodu, kończącym się gdzieś w okolicy talii. Włożyłam nawet czarne szpilki. Rzadko nosiłam się w ten sposób, ale byłam dosyć mocno zmotywowana, musiałam wyglądać zachęcająco i koniec. Po raz ostatni zerknęłam na lustro, powtarzając jak mantrę, że lepiej i tak już nie będzie.

            Wiedziałam, nie, raczej miałam nadzieję, że tam będzie. Trafiłam na niego za pierwszym razem, dlaczego za drugim nie miałoby mi się poszczęścić? Hipotetycznie mógł być stałym bywalcem tego pubu.

            Całą drogę wmawiałam sobie, że wyglądałam znośnie. Kobiety mają trochę tak, że wystarczy im seksowna bielizna, skrzętnie lub mniej skrzętnie ukryta pod nowym ubraniem, żeby poczuły się jak przysłowiowych milion dolarów, ja czułam się powiedzmy jak pięć, góra dziesięć, robiłam więc postępy. Jak łatwo się domyślić, nie ubrałam się tak dla siebie. Czułam nieodpartą chęć pokazania komuś mojego bajecznego, koronkowego kompleciku, takiego, zakładanego tylko po to, by po chwili go z siebie ostentacyjnie zrzucić. Nie komuś. Miała mnie go pozbawić konkretna osoba.

            Wparowałam do baru, bardziej pewna siebie niż kiedykolwiek. Wiedziałam, czego chcę. Tego jak to zdobędę i czy w ogóle zdobędę nie byłam już taka pewna, ale postanowiłam pójść na żywioł. Stał przy barze. Miałam małe deja vu. Zupełnie jakbym cofnęła się w czasie o jakiś miesiąc. Z chwilą, kiedy położyłam rękę na jego ramieniu, zdałam sobie sprawę z tego, że nie było już odwrotu.

            - Chodźmy do ciebie. Wiem, że miałam trzymać się od ciebie z daleka i tak dalej i uwierz, że gdy wreszcie dostanę czego chcę, to dotrzymam obietnicy, ale pomyśl o tym przez chwilę. Praktycznie dostało ci się za coś, czego nie zrobiłeś. Musisz być naprawdę wściekły. Skoro jednak stawianie czoła konsekwencjom mamy już za sobą… - ugryzłam się w język, bo inaczej wyobrażałam sobie tę rozmowę. Właściwie już na tym etapie powinniśmy być nadzy. – Słuchaj… albo to będziesz ty, albo gimnazjalista, którego stalkuję na twitterze – wymamrotałam, choć sprawę uznałam już za przegraną. Conor spokojnie dopił drinka, nie zwracając na mnie uwagi, po czym skierował się do wyjścia. – Dobra, to ja wezmę tego gimnazjalistę.

            - Albo możesz pójść ze mną.

            -Albo mogę pójść z tobą, właśnie. Właśnie? – zmarszczyłam brwi, ale ruszyłam za nim. Niestety nie doszłam za daleko, bo potknęłam się już mniej więcej w połowie drogi.

            - Jezu Chryste – syknął, zarzucając mnie sobie na plecy. Widocznie spieszyło mu się jeszcze bardziej niż mnie samej. – I tak dla jasności: przestałem cię słuchać po tym „chodźmy do ciebie”. Za dużo mówisz.

            - Dobra. Możesz mnie puścić? Chociaż wiesz co w sumie nie musisz. Mam stąd całkiem niezły widok – prychnęłam; mogłam przecież bez ograniczeń wpatrywać się w jego umięśnione cztery litery.

            Odstawił mnie dopiero pod samym mieszkaniem. Musiał w końcu jakoś otworzyć drzwi. Zaprosił mnie do środka. Było ciasnawo. Niewiele mogłabym powiedzieć o tym miejscu, jako że ani za pierwszym, ani za drugim razem Conor nie raczył nawet zapalić światła w pomieszczeniu, które jak się domyślam było salonem. Nastąpiła ta niezręczna część, w której zaraz po przekroczeniu progu jego sypialni, zamiast rzucić się na siebie czy coś, ja stanęłam w kącie, a on zaczął sprzątać. Zrzucił jakieś ubrania z łóżka, utorował mi drogę, odsuwając jakieś graty na bok i tak dalej, zapalił nawet nocną lampkę. Powiedzmy, że zrobiło się klimatycznie.

Patrzyłam na niego błagalnie, mając nadzieję, że wreszcie się mną zajmie. No i w końcu się doczekałam. Najpierw zdjął własną koszulkę. Przysięgam, że ta w spowolnionym tempie szybowała w powietrzu dobrych kilka sekund, zanim z cichym szelestem opadła na podłogę. Może umysł płatał mi figle, bo trochę się przestraszyłam. Te jego mięśnie były nieco przytłaczające. Wszystko było przytłaczające. To jak złapał mnie w talii i przyciągnął do siebie, to jak przylgnął do mnie ciałem i powstrzymał mnie przed cichym westchnięciem, wpychając mi język do ust. I tak miałam jęknąć jakieś nic nieznaczące „wow” i o dziwo nie miało to być „wow, co za ciałko”, tylko raczej takie „wow, to się dzieje naprawdę”. Byłam prawie pewna, że mi odmówi. Tak czy inaczej nim zdążyłam się obejrzeć, szatyn przeniósł uwagę z moich warg na zameczek sukienki, którą rozpiął jednym, szybkim ruchem. Pozwoliłam sobie go wyręczyć i sama zsunęłam ramiączka, kiecka wylądowała na ziemi, a w efekcie nim się obejrzałam, zaprezentowałam się przed nim w samej bieliźnie. Nie odczuwałam jednak skrępowania. Wręcz przeciwnie. Patrzyłam na niego tak, jakby jego obecność ani trochę mnie nie krępowała, wypięłam pierś do przodu i jeszcze bardziej wciągnęłam brzuch. Skoro i tak za moment miałam skończyć w jego łóżku, to mogłam zaryzykować omdleniem. Kiedy nasze usta ponownie się spotkały, zsynchronizowane w namiętnym pocałunku, instynktownie położyłam ręce na jego torsie, ale szybko przeniosłam je wyżej, oplatając go ramionami na wysokości szyi.

Myliłam się. Nie skończyłam w jego łóżku, a na podłodze, w otoczeniu świeżo zdjętych ubrań. Przemilczałam nawet fakt, że podczas „schodzenia w dół”, choć chciałoby się raczej powiedzieć „rzucania się na glebę”, przytrzasnęłam sobie palce szufladą komody. Mogło być gorzej. Nasze ruchy były tak gorączkowe i łapczywe, że bałam się, że przegródka samoistnie się wysunie i przygniecie Conora albo co gorsza mnie. W sumie bardziej prawdopodobne, że to on by ucierpiał, jako że jego głowa była ułożona prostopadle do mebla. Przejmowanie inicjatywy, nie, nie inicjatywy, a raczej kontroli, nigdy nie było moją domeną, dlatego kiedy to wreszcie ja znalazłam się na górze i zaczęłam odczuwać tę dziwną satysfakcję, jaką przyniosła mi częściowa dominacja, zaczęłam się zastanawiać czym było to spowodowane, czemu nigdy nie grałam pierwszych skrzypiec.

***

            - Wow – jęknęłam, opadając na bajecznie miękki materac, bo musicie wiedzieć, że w którymś momencie przenieśliśmy się na łóżko, stało się to bodajże po drugiej rundce. Nie jesteśmy przecież zwierzętami. Poza tym piękniś zaczął narzekać na panele, wbijające się w jego plecy czy coś. Rzeczywiście odcisnął mu się na nich ten charakterystyczny wzorek. Podejrzewam jednak, że za główne źródło jego cierpień należałoby uznać liczne zadrapania, jakie mu zafundowałam. Kurczę, moje paznokcie nawet nie były aż tak długie.

            - No wiem! Nie ma za co.

            - Nie schlebiaj sobie. Ćwiczenia Kegla są doprawdy genialne. Może powinieneś je wypróbować.

            - Gdyby były takie genialne, to byś mnie nie potrzebowała. Tak w ogóle to co u twojego byłego? Wiesz, tego, który chciał mnie pobić.

            - Swoją drogą mogłeś zachować się jak na mężczyznę przystało i mu oddać – zmarszczyłam brwi, posyłając mu spojrzenie ciskające piorunami. Oddychał tak szybko. Wiem, bo bacznie obserwowałam ruchy jego klatki piersiowej. Cóż mogę rzec, przykuwała uwagę. Kiedy Conor zauważył, że się mu przypatruję, natychmiast wlepiłam wzrok w sufit i odsunęłam się od niego na ile było to możliwe, a niesforne dłonie położyłam na własnym brzuchu. – Zapewne właśnie się puszcza. Pozwoliłam mu się puszczać. Z rzeżączką raczej nie przyjmę go z powrotem.

            - Ach, te baby…

            - Co to miało oznaczać? – oburzyłam się, a że nie mogłam znieść tego impertynenckiego tonu i cwaniackiego uśmieszku, walnęłam go łokciem w bok.

            - Po co sobie to wszystko komplikujesz? Gdybyś chciała to zakończyć, to zrobiłabyś to bez wahania, ale nie, ty trzymasz się tej maleńkiej nadziei, że wszystko da się jeszcze naprawić. O Boże, po twojej minie widzę, że trafiłem w czuły punkt.

            - Nieprawda.

            - Przyzwoity kontrargument.

            Zerwałam się z miejsca jak oparzona i w pośpiechu ubrałam sukienkę. Poprawiłam włosy, przeglądając się w ekranie telefonu i unikając jego wzroku jak ognia. Nie bardzo wiedziałam jak się pożegnać, więc po stoczeniu skromnej bitwy w mojej głowie, skończyliśmy przybijając sobie piątkę. Ledwo stamtąd wyszłam, a już musiałam się wrócić, bo czegoś zapomniałam. Szatyn spojrzał na mnie jak na kretynkę, a ja jakby nigdy nic podniosłam swoje majtki i odmaszerowałam jeszcze szybciej niż za pierwszym razem, zasłaniając do bólu czerwoną mordę włosami.  

            - A tak w ogóle – cofnęłam się o kilka ładnych kroków i wymachując palcem, jakby próbując podkreślić wagę moich słów, ponownie stanęłam z nim twarzą twarz. Tak jakby. Bo on nawet nie drgnął. Dalej leżał tak sobie pół nagi, emanując seksapilem. Nie skomentuję faktu, że skupił uwagę na majtkach, które nadal trzymałam w drugiej ręce.  – A tak w ogóle to kogoś poznałam. Znaczy nie poznałam. Odświeżyłam znajomość sprzed kilku lat. Zaprosił mnie nawet na kawę.

- Jakie to typowe.

- Przemilczę tę kąśliwą uwagę. Jak widzisz otwieram się na ludzi. Nie potrzebuję Kyle’a i nie potrzebuję ciebie. I lepiej skasuj mój numer.

Miesiąc później

            Jak łatwo się domyślić, nie było to nasze ostatnie spotkanie. Trzy dni później natknęłam się na niego na siłowni. Próbowałam zasłonić twarz ręcznikiem z nadzieją, że mnie nie rozpozna. Bezskutecznie. Conor podszedł do mnie, z miejsca atakując mnie tym swoim zawadiackim uśmieszkiem i zabójczą muskulaturą, idealnie wyeksponowaną przez obcisły podkoszulek.

            - Twój przepocony, cudnie wyrzeźbiony tors znaczy dla mnie bardzo dużo, ale teraz wybacz, wolałabym poćwiczyć w samotności.

            - Nie wiedziałem, że taka z ciebie kulturystka, ale to dobrze, że wzięłaś się za siebie.

            - Co to miało znaczyć? Czy to kolejna pochrzaniona sugestia? – walnęłam go pięścią w brzuch. Muszę przyznać, że od dawna marzyłam o tym, żeby to zrobić. Jego abs był doprawdy obłędny. Chciałam po prostu sprawdzić czy był tak twardy jak we wszystkich moich poranionych fantazjach. Jak łatwo się domyślić, to ja byłam tą, która ucierpiała na tym durnym doświadczeniu.

            - Chodziło mi o to, że cieszę się, że wreszcie zaczęłaś robić coś dla siebie, bo nie ma w tym żadnej ukrytej intrygi, prawda?

            - Nie mówi się takich rzeczy osobie, którą jeszcze niedawno widziało się nago! – oburzyłam się, niepotrzebnie wykazując się talentem do trochę zbyt głośnego dramatyzowania w miejscach publicznych.

***

            Pokazywał mi jakieś dzikie figury na tych wszystkich skomplikowanych przyrządach do ćwiczeń, pochylał się nade mną w tej cholernie przylegającej koszulce, a nawet pokazywał jak powinnam rozszerzać nogi. To po prostu wisiało w powietrzu.

            Obróciłam się na drugi bok i automatycznie otworzyłam oczy, napotkawszy się na jego stalowe mięśnie. Objął mnie ramieniem, ale jego powieki nawet nie drgnęły.

            - Było trochę lepiej niż poprzednim razem. Poczyniłeś postępy.

            W odpowiedzi zrzucił mnie z łóżka, ale nieszczególnie się tym przejęłam. Wdrapałam się na nie z powrotem i bezczelnie zabrałam mu większą część kołdry, bo przecież przez tych kilka sekund, gdy byłam na ziemi, zmarzłam niemiłosiernie.

            - Ty za to leżałaś jak ta kłoda – mruknął, uśmiechając się pod nosem. – Nic tylko byś jęczała.

            Sprzedałam mu porządnego kuksańca w bok. Porządnego z mojego punktu widzenia, bo on nic sobie z tego nie zrobił. Nie, przepraszam, parsknął śmiechem. A później zaczął wydawać dziwne odgłosy, jak się domyślam, imitujące mnie samą.

            - Conor, ty frajerze – zaczęłam, całkiem poważnie – czym my właściwie jesteśmy?

            - Przyjaciółmi z dodatkami.

            - Nie jesteś moim przyjacielem.

            - Więc jesteśmy samymi dodatkami.

            Nie wiedzieć czemu w tamtej chwili wydało mi się to całkiem mądre i logiczne. Zrobiłam nawet pełną uznania minę.

____________________________________

Czemu początki są takie trudne, CZEMU???!!! Dobra, mniej marudzenia, więcej pisania. Staram się tutaj, flaki wypluwam, dlatego błagam, nie zmieszajcie mnie z błotem.